Αν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι δε θυμάται ποιος είναι, δε θυμάται τι μέρα είναι, ούτε τι εποχή, ούτε που ζει, ότι δεν μπορεί να αντιληφθεί το περιβάλλον, δεν αναγνωρίζει πρόσωπα πού άλλοτε ήταν γνωστά, ούτε ακόμη τους φίλους του και τους συγγενείς του, αλλά και ακόμη περισσότερο δεν αναγνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό στον καθρέφτη, τότε ίσως θα καταλάβαινε πως νιώθει κάποιος που πάσχει από άνοια. Στην ουσία έχει χαθεί η μνήμη και χωρίς μνήμη δεν υπάρχει παρόν, παρελθόν και μέλλον. Η άνοια είναι ένα από τα οργανικά ψυχοσύνδρομα. Το οργανικό ψυχοσύνδρομο είναι ένα σύνολο ψυχικών διαταραχών προκαλούμενο ή συνδυαζόμενο με βλάβη του εγκεφάλου.
Το να είναι κανείς περιθάλπων ενός ανοϊκού είναι μια πλήρης απασχόληση. Ο ασθενής συχνά δεν έχει συναίσθηση των διανοητικών ή φυσικών ελλείψεών του και χρειάζεται στενή επίβλεψη για να αποτραπούν κίνδυνοι. Καθώς προχωράει η άνοια, ο κοινωνικός ρόλος του ασθενούς μέσα στην οικογένεια αλλάζει. Η απρόβλεπτη φύση της ασθένειας συμβάλλει στο να δημιουργηθεί σύγχυση ρόλων στην οικογένεια.
Τα παιδιά που φροντίζουν τους γονείς τους εμπλέκονται σε μια αντιστροφή ρόλων που αφεαυτής αποτελεί μια μεγάλη εξελικτική μετάβαση. Οι περιθάλποντες γίνονται μάρτυρες της γνωστικής διάβρωσης του αγαπημένου τους προσώπου και καλούνται να αντιμετωπίσουν συμπεριφορές που σχετίζονται με την άνοια (π.χ. τάσεις φυγής, επιθετικότητα, ψευδείς κατηγορίες).
Οι περιθάλποντες που είναι ικανοί να διαχειριστούν τις συναισθηματικές αντιδράσεις τους στους στρεσσογόνους παράγοντες βιώνουν λιγότερη επιβάρυνση και άγχος. Αυτό είναι ένα σημείο που η συμβουλευτική αποδεικνύεται χρήσιμη για τους περιθάλποντες. Η ψυχοκοινωνική υποστήριξη και η ενεργοποίηση γνωστικών στρατηγικών όπως επανεκτίμηση των δεδομένων είναι σημαντικοί παράγοντες που βοηθούν στην αντιμετώπιση της κατάστασης.